Υπάρχουν τατουάζ στο κορμί μας, σημάδια που επιλέγουμε να χαράξουμε για να μας θυμίζουν κάτι ή για να «σημαίνουν» κάτι, και τατουάζ ψυχής, σημάδια δίχως μελάνι, που έχουν γίνει με ή χωρίς τη θέλησή μας και κανένα ρούχο δεν μπορεί στ’ αλήθεια να τα καλύψει. Στους ανθρώπους που βασανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των ναζί, τα σημάδια που πονάνε είναι οι χαραγμένοι αριθμοί στο χέρι ή τα ανεξίτηλα σημάδια της ψυχής; Ή μήπως τα σημάδια στο κορμί έγιναν επίτηδες για να μένουν αιώνιοι μάρτυρες του παρελθόντος όταν τα θύματα επιθυμούν να κλείσουν τα μάτια της ψυχής;
Το έργο του Μηνά Βιντιάδη Tattooland με αυτό ακριβώς το θέμα καταπιάνεται. Με τα σημάδια του κορμιού που ανήκουν στην ψυχή. Ο Κάπταιν Κουκ, ένας άντρας με ανεξιχνίαστο παρελθόν, έχει ένα στούντιο τατουάζ. Σε αυτόν καταφεύγουν άνθρωποι που θέλουν να κάνουν τατουάζ, ο καθένας με το παρελθόν του και την ιστορία του, με αγωνίες, φόβους και όνειρα όπως όλοι μας. Οι λόγοι που τους οδήγησαν σε αυτή την επιλογή είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Ένας αγώνας επιβίωσης, ένα στοίχημα, μια αρρώστια, ή η περιέργεια για έναν κόσμο καλά κρυμμένο. Ο Βιντιάδης, άριστος τεχνίτης του λόγου, πιάνει το θέμα με τρυφερότητα αλλά χωρίς να το χαϊδεύει. Γρήγορες σκηνές που εναλλάσσονται, ιστορίες που μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη, αυτόνομες και διευκρινιστικές παράλληλα, όχι πολλοί συναισθηματισμοί και μια μυστηριώδης ατμόσφαιρα που εναλλάσσεται με το όνειρο και το πραγματικό δημιουργούν μια ωραία, ιδανική συνθήκη για να αναδειχθούν τα πρόσωπα και η αλήθεια τους.
Η σκηνοθεσία της Κερασίας Σαμαρά (η οποία έχει επιμεληθεί και τα κοστούμια) διατήρησε τις ατμόσφαιρες του κειμένου και φρόντισε τον ρυθμό του. Έπαιξε με τις σκηνικές συμβάσεις και τη διαδοχή των σκηνών, υποστήριξε διακριτικά τον κάθε χαρακτήρα δίνοντάς του το απαραίτητο βάρος και ενίσχυσε έτσι τους ηθοποιούς της για να ξεδιπλώσουν τις ιστορίες των ηρώων τους. Έστησε μια καλά οργανωμένη παράσταση, που πατάει γερά στη σκηνή και επικοινωνεί άμεσα με τον θεατή.
Ο Δημήτρης Αλεξανδρής στον κεντρικό ρόλο του Κάπταιν Κουκ είναι αυτός που κινεί τα νήματα. Είναι ο δέκτης των ιστοριών όλων των ηρώων και ο πομπός για τους θεατές. Ένας γοητευτικός και αινιγματικός διαμεσολαβητής. Πραγματικά σε μια πολύ καλή στιγμή του υποκριτικά. Η Ευτυχία Γιακουμή απέδωσε πολύ καλά την φιλόδοξη σκηνοθέτη που παλεύει με τα αισθήματά της και τον εαυτό της. Ο Περικλής Λιανός ουσιώδης και με βουβό σπαραγμό στον ρόλο του πατέρα που έχει χάσει το παιδί του και παλεύει για να βρει τρόπο να κρατήσει τη γυναίκα του ενεργή. Η Μαργαρίτα Πανουσοπούλου, αν και πιο αδύναμη τεχνικά, έπαιξε ικανοποιητικά τη ματαιοδοξία και την παράδοσή της σε μία «άτυχη τύχη». Πολύ θετική η παρουσία των νεαρών Αλέξανδρου Νταβρή και Δημήτρη Θεοδωρίδη ως δύο νέοι που παλεύουν να ξεφύγουν από τα ναρκωτικά και να μείνουν καθαροί.
Μια ωραία παράσταση με καθαρές προθέσεις και αλήθεια στο θέατρο Αγγέλων Βήμα στο πλαίσιο του 3ου Φεστιβάλ Ελληνικού Θεατρικού έργου του 21ου αιώνα υπό τη διεύθυνση της Λείας Βιτάλη.
Πρώτη δημοσίευση: «The Greek Play Project», 29/03/2017
http://www.greek-theatre.gr/public/gr/greekplay/index/pointviewview/1179
