Δάφνες και Πικροδάφνες των Κεχαΐδη – Χαβιαρά στο Θέατρο Μουσούρη

Τρεις θιασάρχες-πρωταγωνιστές, συν ένας νεότερός τους πολύ καλός ηθοποιός, μαζί για πρώτη φορά, σε κεντρικό αθηναϊκό θέατρο, σε ένα εμβληματικό νεοελληνικό έργο. Η σύμπραξη των Θανάση Παπαγεωργίου, Γιώργου Κιμούλη και Πέτρου Φιλιππίδη με τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, στο κεντρικό Μουσούρη, στο διαχρονικό έργο των Δημήτρη Κεχαΐδη – Ελένης Χαβιαρά Δάφνες και Πικροδάφνες αποτελεί εχέγγυο εισπρακτικής και καλλιτεχνικής επιτυχίας. Ή μήπως όχι;
Βρισκόμαστε στο παραμελημένο σαλόνι ενός επαρχιακού σπιτιού, στην Τρίπολη, σύμφωνα με τις συγγραφικές οδηγίες, με βρώμικες τζαμαρίες, στέγη από ελενίτ, ταλαιπωρημένα έπιπλα και μια ξυλόσομπα με μπουρί, όπου πάνω της κρατιέται ζεστό ένα τσαγερό – η μελετημένη, λεπτομερής σκηνογραφία είναι του Γιώργου Γαβαλά. Έξω χιονίζει. Μέσα η θερμοκρασία είναι υψηλή. Όχι λόγω ξυλόσομπας, αλλά προεκλογικής περιόδου. Βλέπετε οι Δάφνες και Πικροδάφνες εστιάζουν σε τέσσερις κομματάρχες, τον Κώστα, τον Βασίλη, τον Τάσο και τον Αλέκο, οι οποίοι συγκρούονται, ενώ ετοιμάζονται να υπηρετήσουν, μέχρι τελικής πτώσης, το σύστημα που τους θρέφει. «Εσείς οι κομματάρχες και οι παράγοντες είστε τα θεμέλια του κοινοβουλευτισμού. Εμείς οι πολιτικοί χτίζουμε από κει και πάνω», σύμφωνα με έναν νέο πολιτευτή.
Τριάντα έξι χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα του έργου στο Θέατρο Τέχνης, το 1979 (σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, με τους Βάσο Ανδρονίδη, Μίμη Κουγιουμτζή, Γιάννη Μόρτζο, Γιάννη Δεγαΐτη), η ακριβής, διεισδυτική πένα του Κεχαΐδη και της Χαβιαρά εξακολουθεί να ανατέμνει μεθοδικά και διαφωτιστικά την ελληνική πολιτική παθογένεια του φαύλου κύκλου των πελατειακών σχέσεων, της διαφθοράς και των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων σε βάρος κάθε μακρόπνοης ανάπτυξης, των ατομικών συμφερόντων ενάντια σε κάθε λογική συλλογικής ευημερίας. Γιατί, όπως λέει και ο κομματάρχης Τάσος, «Αν τρώμε όλοι μαζί, δεν υπάρχει πρόβλημα ποιος τρώει περισσότερο. […] Όλοι για μια ιδέα πάμε, άλλωστε. Ο καθένας τη δική του».

Αλλά και ερμηνευτικά, ο κάθε ηθοποιός τη δική του ρότα χαράσσει, κάποιοι εντός του συγγραφικού πλαισίου και άλλοι εντελώς εκτός. Έτσι, ενώ ο Θανάσης Παπαγεωργίου (Κώστας) και ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης (Αλέκος) παίζουν –υποδειγματικά- το έργο των Κεχαΐδη και Χαβιαρά, ο Γιώργος Κιμούλης (Τάσος) και ο Πέτρος Φιλιππίδης (Βασίλης), ο οποίος φέρει και τη σκηνοθετική ευθύνη του εγχειρήματος, έχουν τη δική τους ξεχωριστή ατζέντα, όπου επικρατεί ο προσωπικός σκηνικός χαβαλές, κόντρα σε κάθε στοιχειώδη αίσθηση επαγγελματισμού.
Ο Γιώργος Κιμούλης εντυπωσιακά αλλαγμένος εμφανισιακά για τον ρόλο του, όταν αποφάσιζε να ερμηνεύσει τον Τάσο, ήταν έξοχος. Όμως, συχνά-πυκνά και καθόλη τη διάρκεια της παράστασης, ξεχνούσε τα λόγια του και αυτοσχεδίαζε ασύστολα παίζοντας σε ένα πραγματικά δικής του σύλληψης και εκτέλεσης έργο (το «μαλάκας» και το «ρε, πούστη μου» έδινε και έπαιρνε), με τον Πέτρο Φιλιππίδη ενίοτε να μπαίνει στο αυθαίρετο «παιχνίδι» του συναδέλφου του και τύφλα να έχει ο Μάρκος Σεφερλής! Παραθέτω πραγματικό σκηνικό διάλογο μεταξύ των δύο: Κιμούλης: «Με καταλαβαίνεις, Βασίλη;». Φιλιππίδης: «Σε καταλαβαίνω και σε καμαρώνω, μάνα μου!». Και, ναι, ο Πέτρος Φιλιππίδης φαινόταν να καμαρώνει την αυτοσχεδιαστική δεινότητα του συναδέλφου του, χωρίς να κρύβει τα γέλια του πάνω στη σκηνή, ακόμα και όταν τίναζε το έργο των Κεχαΐδη και Χαβιαρά στον αέρα.
Σε αυτόν τον… ευφρόσυνο τόνο, ο Πέτρος Φιλιππίδης, κόντρα στο ύφος των συγγραφέων, αλλά και στον ρυθμό του έργου, επαναλάμβανε τη γνωστή κωμική μανιέρα του με τις παρατραβηγμένες, επαναλαμβανόμενες ατάκες που καταλήγουν σε υστερικό κρεσέντο, για να εκβιάσει το γέλιο των θεατών. Και το κατάφερνε. Αλλά, τι κρίμα, ένας τόσο ταλαντούχος ηθοποιός να αφήνεται στις ευκολίες του με ρεγάλο το χαχανητό του θεατή.
Ειλικρινά, θαύμασα την αξιοπρεπή, επαγγελματική στάση του Θανάση Παπαγεωργίου και του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη, που σε πείσμα της παιδαριώδους μπαλαφάρας που παιζόταν δίπλα και απέναντί τους, εκείνοι επέμεναν να υπηρετούν τους ρόλους τους και να τιμούν ένα σπουδαίο έργο.

Δημοσίευση Greek Play Project, 18/12/2015
http://www.greek-theatre.gr/public/gr/greekplay/index/pointviewview/622